124.000 nieuwe kankerdiagnoses in 2021 in Nederland.
18.000 daarvan zijn borstkankerdiagnoses.
2500 daarvan zijn vrouwen tussen de 18 en 35 jaar.
En 1 daarvan, dat ben ik..

Waarom ik dit deel?
Niet om aandacht te krijgen, maar om aandacht te vragen. Aandacht voor deze ziekte die ook zoveel jonge mensen raakt. Denk niet dat het jou niet kan overkomen. Dat heb ik namelijk altijd gedacht. Dit zou mij nooit gebeuren. Dit past toch niet bij mij? Maar dit is nu wel mijn pijnlijke realiteit.

Hoe eerder je erbij bent, hoe beter je kansen zijn. Mijn prognose is gunstig. Ik heb het vertrouwen dat dit goedkomt. Dat geluk heeft helaas niet iedereen.

Begin december kreeg ik de diagnose. Ik kon het woord destijds niet eens uitspreken. Ik werd overspoeld door emoties: boosheid, schaamte, schuldgevoel, angst, verdriet, teleurstelling. Hoe ging ik dit aan mijn familie en vrienden vertellen? Niemand mocht het weten. Inmiddels weet ik dat het juist goed is om erover te praten. Het is geen taboe. Niemand is onfeilbaar, wees je daarvan bewust.

Er is veel gebeurd in ruim twee maanden tijd. Echo's, foto's, mri, pet-ct, biopten, veel gesprekken met specialisten, operatie, spoedoperatie erachteraan enz. en steeds weer wachten op uitslagen... Maar daartegenover staat steun van mijn partner, familie, vrienden en collega's, bijzondere gesprekken met mensen die ik nog niet kende, blijdschap met het vertrouwen in een toekomst die ik voorheen altijd als vanzelfsprekend heb beschouwd.

Ik heb nog een lange weg te gaan. Het leven dat ik ken en waar ik zo van hou, met mijn werk, studie, Prix st. Georges, huizen verbouwen, reizen, de gekste tante zijn, verzorgen enzovoort, staat even onvrijwillig op pauze. Maar die pauze gaat voorbij.

December 2021 - Thuiswerken

Vanuit het ziekenhuis wordt mij aangeraden niet meer naar mijn werk te gaan. Het risico op covid, of een simpele verkoudheid is te groot tussen 1200 pubers in een schoolgebouw. Ik voel me echter niet ziek en wil graag wat doen. Bovendien is werken een fijne afleiding. Ik zie namelijk ook geen familie en vrienden omdat ook bij hen het risico op een besmetting te groot is. Dit vind ik ontzettend moeilijk, want juist na het horen van zo'n diagnose heb je je familie en vrienden zo hard nodig om je heen.

Een jonge vrouw kan maar vijf dagen per maand door de mri scan. Dat heeft met de cyclus te maken. Op andere dagen zien de beelden eruit als een overbelichte foto. Elke kleine verkoudheid kan er dus al voor zorgen dat de onderzoeken een maand uitgesteld worden. Dat risico kan ik niet lopen.

Gelukkig hebben we thuis onze dieren. Rocksted helpt me graag een beetje bij m'n schoolwerk. En de dieren zijn fantastisch gezelschap op eenzame dagen!

Januari 2022 - Injecties

Door de chemotherapie die eraan zit te komen, word ik kunstmatig in de overgang gebracht. Inclusief alle verschijnselen x 10...

Omdat wij nog geen kinderen hebben, is ons een ivf/icsi traject aangeboden. Dat houdt in dat ik mezelf twee maanden lang twee keer daags in mijn buik ga injecteren met hormonen. Met alle bijbehorende hormoonswings. Kom maar op met die kilo's chocola!

Februari 2022 - Lijfsbehoud

Een aanrader voor iedereen die een lichaamsveranderende operatie ondergaat! Een fotoshoot voor lijfsbehoud om vast te leggen hoe het was. Heel professioneel en tegelijkertijd heel veilig. 

Februari 2022 - Operaties

Een half uur voor de operatie lachte ik nog. Daarna helaas niet meer. Thuisgekomen na de operatie kreeg ik erge nabloedingen waardoor ik met spoed opnieuw geopereerd moest worden en een aantal nachten in het ziekenhuis moest blijven.

Maart 2022 - Bestralingen 

Start van de bestralingen. Twintig keer, 5 dagen in de week, naar het UMCG. Het doel van de bestraling is om eventuele achtergebleven verkeerde cellen te vernietigen. Hierdoor is de kans op terugkeer of uitzaaiing kleiner.

De bestraling had ik mezelf voorgesteld als een zonnebankkuurtje. Dat was het dus niet! Je komt in een ongemakkelijke houding te liggen met je armen omhoog. Per bestraling wordt de houding pijnlijker en krijg ik steeds meer moeite mijn schouder te kunnen bewegen. Hier houd ik een frozen shoulder aan over. Mijn huid verbrandt en ik krijg verschrikkelijk veel jeuk. Dit blijft nog weken na de laatste bestraling aanhouden. Daarnaast krijg ik last van oedeem, slikklachten, pijnlijke ribben en een schorre stem. De goede cellen worden namelijk ook aangevallen. Mijn lichaam werkt erg hard om de beschadigde cellen te herstellen en dat zorgt voor flinke vermoeidheid. 

Maart 2022 - Liefde

Kijk dit mooie bruine snuitje dan! Hij is toch om te zoenen ❤️❤️

April 2022 - Hoedjes passen

Alvast wennen aan het dragen van hoedjes tijdens een weekendje Utrecht met m'n beste vriendin. Flink wennen voor iemand die nooit wat anders op d'r hoofd zet dan een cap! Staat niet gek toch?

April 2022 - Dag haar

Volgende week beginnen de chemokuren, 16 in totaal. Ondanks het dragen van de coldcap, is het bijna onvermijdelijk dat ik m'n haar ga verliezen. Om mijn lange plukken niet zomaar door het doucheputje te spoelen, heb ik besloten het af te laten knippen. De vlecht heb ik gedoneerde aan Stichting Haarwensen.

Ben best blij met het resultaat!

Mijn wenkbrauwen raak ik hoogstwaarschijnlijk ook kwijt. Om toch wat uitdrukking in mijn gezicht te houden, heb ik gekozen voor een semi-permanente make-up behandeling. Blij mee!!

Meteen maar door naar de pruikenwinkel. Op zoek naar iets wat lijkt op mijn eigen haar. De meeste pruiken zijn niet lang genoeg.

Mei 2022 - Chemotherapie 

Start van de chemotherapie. Mijn steun en toeverlaat aan mijn zijde. De coldcap op mijn hoofd voelt vervelend en pijnlijk. Ik lig te rillen onder de dekens en krijg een aantal kruiken toegestopt.

De ijsmuts gaat er hopelijk voor zorgen dat ik (een deel van) mijn haar kan behouden. De gel die door de cap circuleert, is ongeveer -6 graden celcius. Het zorgt ervoor dat de hoofdhuid zoveel afkoelt, dat er minder chemo bij de haarzakjes komt en het haar daardoor minder uitvalt. Helaas werkt dit niet bij iedereen en ook niet bij alle soorten chemo.

Martijn drukt de ijsmuts extra stevig op mijn hoofd omdat we bang zijn dat er haarzakjes worden overgeslagen. De ijsmuts is een vrijwillige keus. Veel mensen zien ervan af vanwege de heftige kou en pijn en anderen omdat de behandeling ongeveer 3,5 uur langer duurt ivm voor- en nakoelen met de muts op. 

Wanneer de coldcap weer af mag, heb ik bevroren haren op mijn hoofd.

Mei 2022 - Meer injecties

Nog geen half jaar geleden spoot ik hormonenstimulerende middelen in mijn buik, en nu krijg ik injecties om diezelfde hormoonproductie stil te leggen. De chemotherapie tast ook de cellen van de eierstokken aan. Door de eierstokken kunstmatig stil te leggen, gaat de chemotherapie hopelijk daaraan voorbij en richt het niet onherstelbare schade aan.

Door de productie van vrouwelijke hormoon te remmen, zit je direct in de overgang. Daar ben ik toch nog veel te jong voor?!

Mei 2022 - Interview Hoefslag

Wat ben ik enorm blij met de paarden om mij heen. Ze zijn er altijd voor me en slepen ze me door deze moeilijke periode, net als mijn familie en vrienden. De paarden geven mij de energie om ondanks alles toch te proberen mijn ambities en dromen waar te maken. De Hoefslag heeft me hierover geinterviewd en hoewel ik het moeilijk vind om erover te praten, denk ik dat het ook goed is om het te delen. Ik ben niet de enige in deze situatie.

Mei 2023 - Topdag

Altijd genieten met onze lieve Stedje!

Juli 2022 - Het wordt zwaarder

De chemotherapie begint zijn tol te eisen. Het wordt zwaarder. Bij een buitentemperatuur van 30 graden, lig ik onder een kleedje op de bank. Nog nooit zo beroerd gevoeld! Alle clichés zijn helaas waar. Maar we zetten door.

Medicijnen genoeg om de bijwerkingen enigzins tegen te gaan.

Augustus 2022 - Gesloopt

Het is teveel. Ik ben te ziek. Na een aantal extra opnames op de spoedeisende hulp, is het punt aangebroken dat de chemotherapie op pauze wordt gezet. Mijn bloedwaardes zijn te laag, het wordt te gevaarlijk. Ik heb wonden op mijn lichaam die niet meer genezen. Overal pijn en zó moe...

Oktober 2022 - Weer door

Mijn bloedwaardes zijn gestegen en dat betekent dat het tijd is om de chemokuren weer op te starten. Met frisse tegenzin ga ik weer naar het ziekenhuis. Inmiddels draag ik ook ijshandenschoenen en ijsokken om mijn handen en voeten te beschermen tegen neuropathie (zenuwbeschadiging).

November 2022 - Proberen

Vanwege de vermoeidheid en de pijn in rug en benen, kan ik het niet eens paardrijden noemen. Maar een paar rondjes op Mats haar rug, laat me weer even mens voelen. Te paard ben ik even geen patiënt.

November 2022 - Jarig

Happy Birthday to me! 

Niet helemaal hoe ik m'n verjaardag het liefste vier, maar hé, we maken er weer wat van!

Sted bouwt z'n eigen feestje.

November 2022 - Zwart goud

Het mooiste uitzicht wat er is: zwarte, wapperende manen ❤️❤️❤️

December 2022 - New Hair

Ondanks de coldcap ben ik helaas veel haar verloren. Maar het groeit weer! Ik lijk wel een kaketoe of een New Kid uit Maaskantje!

Het is maar haar, maar dit maakt me wel erg verdrietig. Al het haar dat nu omhoog staat, is nieuw. Nu alleen nog 'even' wachten tot het weer lengte heeft. 

Januari 2023 - Klaarwakker

Een lichaam dat aanvoelt als 90+ en een hoofd dat overuren draait. Dat betekent dus nachtenlang wakker liggen. Helaas met erg veel pijn in m'n rug en benen. Dat maakt dat het overdag niet mogelijk is om iets te doen, waardoor de nachten nog langer voelen.

Maart 2023 - Zeldzaam

Lieve allemaal,

Nogmaals enorm bedankt voor jullie lieve berichten, kaarten, bloemen, bezoekjes en appjes. Ik waardeer het enorm en ik voel me daardoor erg gesteund. Ik krijg nog steeds vragen over hoe het gaat (super lief, ook als ik niet altijd reageerde) en daarom schrijf ik dit bericht.

Het is inmiddels ruim 15 maanden geleden dat ik de diagnose kreeg. Helaas kan ik nog niet zeggen dat het echt goed gaat. Ik heb nog heel veel last van de bijwerkingen van de chemotherapie.

Al sinds de zomer heb ik ernstige rug- en beenklachten. Soms is het zo erg dat ik amper op mijn benen kan staan. Ik zit/lig het grootste gedeelte van de dag op de bank. Gelukkig hebben we de paarden sinds twee jaar aan huis en dat zorgt ervoor dat ik nog eens buiten kom. De verzorging van de dieren wordt nu gedaan door mijn ouders en Martijn.

Uitgebreide onderzoeken in het Martini Ziekenhuis en het UMCG hebben aangetoond dat de zenuwen in mijn rug zijn aangetast door de chemotherapie. Dit is een zeldzame bijwerking van de chemo. Hierdoor heb ik veel rugpijn, uitstralingspijn naar mijn benen en krachtverlies. Ook slaap ik erg slecht.

Ik slik al sterke pijnstillers maar volgende week heb ik een afspraak op de pijnpoli en daarna start een revalidatietraject in het Beatrixoord van minimaal drie maanden. Hopelijk gaat het daarna een stuk beter! Eventueel wordt er nog een buitenlandse arts geraadpleegd.

Gelukkig heb ik goed gezelschap op de bank en voel ik me geen moment alleen. Ik geniet enorm van de dieren om mij heen, van mijn neefjes en nichtjes en van de bezoekjes van vrienden, familie en collega's. En Martijn is mijn grote steun en toeverlaat ❤️

Het paardrijden staat helaas op een laag pitje. Ik probeer zo nu en dan even te rijden voor het gevoel, maar vooral de galop is pijnlijk. Sted en ik hebben nog maar één winstpunt nodig om Grand Prix te mogen starten. Ik ben nog nooit zo dichtbij geweest en tegelijkertijd voelt het zo ver weg.

Ik hoop dat de pijnpoli en het revalidatietraject hun vruchten afwerpen. Ik zal er in ieder geval keihard aan werken om er een succes van te maken 💪🏻💪🏻💪🏻

April 2023 - Nieuwe Hobby

Als het niet lukt om naar de dressuurwedstrijden te gaan, dan proberen we toch gewoon wat anders 😃
Met die gedachte hadden we ons opgegeven voor de working equitation wedstrijd in Exloo.

Wat was het leuk! Matsje BV deed geweldig haar best en ze liep super stoer langs en door de obstakels. We hebben echt genoten! Deze tak van de sport smaakt naar meer!

Totaal onverwacht haalden we de 1e prijs in de WE0 met bijna 70% in de proef en bijna 80% in de stijltrail.

Nu hopelijk lekker door oefenen. Ik ben heel blij dat we weer wat kunnen doen! Pijnvrij is het helaas niet maar in de WE0 zit weinig galop, wat maakt dat het voor mijn rug beter te doen is. Ik heb inmiddels een zenuwbehandeling gehad waardoor ik met minder pijn kan bewegen (hopelijk een blijvend effect). Volgende week begin ik met een intensief revalidatietraject in het Beatrixoord en hopelijk wordt het daarna allemaal weer normaal!

Mei 2023 - Revalidatie

Hier keek ik naar uit! Het revalidatietraject is begonnen! Ik ga een intensief traject volgen van zes dagdelen per week voor een aantal maanden. Ik krijg fysiotherapie, gesprekken met psycholoog, groepsgesprekken, voorlichtingen, coaching over energie, ergotherapie, slaaptherapie, psycho motorische therapie, looptraining, circuittraining en nog meer. Ik heb er zin in! Hopelijk wordt hierdoor alles weer normaal!!

Juni 2023 - Kampioen

Galop oefeningen zijn nog steeds te pijnlijk om de dressuursport weer op te pakken, maar Mats en ik hebben veel plezier in onze nieuwe tak van de paardensport! 

Op 10 juni ging de reis naar Someren om deel te nemen aan het Nederlands Kampioenschap Working Equitation. En met succes! Tussen de Spaanse paarden wordt deze knappe Friese merrie Kampioen WE0!

Hierover schreef de Phryso een mooi artikel.

Juni 2023 - Slapen 

Alba en ik kunnen heel goed samen op de bank slapen.

Juli 2023 - Dressuurring

🎉🎉 𝐓𝐞𝐫𝐮𝐠 𝐢𝐧 𝐝𝐞 𝐝𝐫𝐞𝐬𝐬𝐮𝐮𝐫𝐫𝐢𝐧𝐠! 🎉🎉

Een half jaar geleden durfde ik hier niet over te dromen, toen lag ik bijna alleen nog maar op bed met enorme rugpijn en benen die bijna niet meer functioneerden. Maar zaterdag reden Matsje BV en ik de dressuurring weer in op de prachtige Friezenwedstrijd in Boazum! En wat voelde dat goed!!!

Knappe Mats zette haar beste beentje voor en heeft mij echt meegenomen de proeven door. De afgelopen vier maanden heb ik een aantal pijnbehandelingen gehad zodat ik kon starten met een revalidatietraject in het Beatrixoord. Hier ga ik vier dagen in de week naartoe voor verschillende therapieen en trainingen. Dit helpt enorm goed maar helaas heb ik nog wel flink kracht- en bewegingsverlies in beide benen en zenuwpijn. Het voelt alsof mijn benen onder stroom staan.

Door de pijnbehandelingen en de revalidatie kon ik weer langzaam beginnen met paardrijden. De galop was echter een groot probleem. Om toch met Mats op pad te kunnen, zijn we begonnen met Working Equitation. In de laagste klasse van de WE is de stijltrail namelijk alleen in stap en draf. Zo hebben we ontdekt hoe enorm leuk WE is!

We blijven zeker doorgaan met de WE, maar nu Mats en ik de dressuurring weer ingereden zijn, maakt me dat stiekem ook best een beetje trots. Ik wist niet of dit weer ging lukken, en ook blijven er voor de toekomst onzekerheden, maar dat zorgt juist voor het besef te genieten van het moment. Punten zijn dan maar bijzaak, zoals een collega ruiter gisteren tegen me zei in een heel fijn gesprek. Ook van andere mede-ruiters in Boazum kreeg ik hele lieve reacties dat ik er weer was. Dat voelde goed, als één grote Friezenfamilie!

Juli 2023 - Dom plan

Denken dat ik weer gewoon normaal kan paardrijden, is kennelijk nogal dom. Een dag na de wedstrijd weer op de spoedeisende hulp beland met ondraaglijke pijn in m'n rug en benen. 

Voor de komende tien jaar adviseren de artsen mij antihormoontabletten te slikken. Dit middel hoort ervoor te zorgen dat verkeerde cellen zich niet verder kunnen ontwikkelen. Deze kleine witte pilletjes redden dus levens! Ze werken echter lang niet bij iedereen. Er is nog geen test om aan te tonen bij wie de pillen effect zullen hebben. Daarom worden ze bij iedereen voorgeschreven. 

In mijn situatie geven deze pillen mij statistisch gezien 3% meer kans op overleving. Dat is natuurlijk erg weinig. Maar niemand wil 1 van die 3 vrouwen van de 100 zijn! De meeste vrouwen slikken deze pillen dus eigenlijk voor niets. De bijwerkingen krijg je er gratis bij. Voor mij zijn dat: vermoeidheid, hitte-aanvallen, moodswings, hoofdpijn, zere spieren, stijve gewrichten, slapeloosheid, gewichtstoename, vergeetachtigheid, conditie- en krachtverlies, snelle verzuring van de spieren, onregelmatige hartslag en botontkalking. De botontkalking is al zo ver dat ik in het voorstadium van osteoporose zit. Bij osteoporose zijn je botten erg broos en kunnen ze gemakkelijk breken. Geen fijne combinatie samen met paardrijden!

Voor bovenstaande bijwerkingen heb ik weer andere pillen om de klachten tegen te gaan. Zo slik ik elke dag heel wat.

Juli 2023 - Goed advies

Zeer goed advies!

Augustus 2023 - Herkenbaar

Helaas weer een pijnlijk herkenbare tekst van Marith Iedema. Haar rake woorden weten mijn gevoel feilloos te omschrijven. Ik wil zò graag dat alles weer normaal is! Zoals Marith het in haar columns omschrijft: 'Zoveel haast om te gaan leven dat je vergeet te herstellen...' 'Het energieniveau van een hoogbejaarde', 'De hersenen van een dementerende tachtigplusser', 'Keer op keer gestraft worden voor en door je eigen enthousiasme'. Goedbedoelde adviezen van hulpverleners over grenzen accepteren maar ondertussen half in paniek realiseren dat de eerste grens al een half uur na het ontbijt is bereikt. Hoe dan de rest van de dag? Vervolgens te moe of teveel pijn om te slapen. 

Het lijkt alweer heel wat. Ik rij weer! Geef wat les, plaats mooie foto's van mijn paarden, vertel enthousiast hoe goed het gaat... Begrijp me niet verkeerd, ik ben super blij met alles wat ik alweer kan maar de continue strijd, en de kracht die alles kost, dat had ik niet verwacht. De keerzijde van de medaille wordt een stuk minder belicht. Logisch ook, want die zijde is niet mooi, die zijde doet pijn, roept nare gevoelens op bij anderen, mensen weten er geen houding bij te geven. 'Je bent nu toch weer beter?' 'Werk je alweer volledig?'

Geloof me, ik wil niks liever. Ik wil niks liever dan alles weer gewoon normaal. Doen alsof er nooit iets is gebeurd. En als ik dat doe, word ik door m'n lichaam keihard teruggefloten. Maar daar praten we liever niet over. We praten liever niet over het huishouden dat een puinhoop is, m'n ouders die nog elke dag mijn paarden verzorgen, alle gemiste verjaardagen, feestjes maar ook begrafenissen, het opgroeien van m'n neefjes en nichtjes, de zwangerschap van m'n beste vriendin. Martijn die wat tegen me zegt en mijn enige reactie is dat ik zie dat z'n mond beweegt, maar dat ik geen idee heb wat voor woorden hij vormt. De hersteltijd na iedere activiteit. Daar praten we liever niet over. 

Het is fijner om te praten over kracht, over dankbaarheid, weerbaarheid. Niet voor niets lijkt het woord 'klachten' zo op 'klagen'.

Onderstaande column van Marith is ook zeer herkenbaar. Zij beschrijft het met een stuk humor zodat ik er zelfs om moet lachten. Maar voor iemand die altijd op haar hoofd kon vertrouwen, is dit een pijnlijke gewaarwording. Dus bij deze wil ik sorry zeggen tegen de mensen die een lief bericht hebben gestuurd en ik, heel lomp, niet heb gereageerd. Ik ben het gewoon simpelweg vergeten. 

Dit chemobrein kan in de komende 2 tot 5 jaar nog flink verbeteren. Helaas niet bij iedereen. Flink trainen van je brein kan het wel positief beïnvloeden. Dus de Grand Prix proef uit m'n hoofd leren is tegelijkertijd een goede training voor mijn brein.

Augustus 2023 - Tijd voor actie

Tijd voor wat positieve vibes! Ik ben al mijn artsen, therapeuten en hulpverleners erg dankbaar voor hun inzet en hulp. Daarom wil ik graag wat terugdoen! Het is erg belangrijk dat er geld beschikbaar is voor onderzoek naar borstkanker. De artsen weten al veel, maar nog veel meer niet. Willen jullie helpen geld in te zamelen voor dit goede doel?

Hoe ontstond dit idee? 
Op facebook kwam ik de aankondiging tegen van de Pink Ribbon Oefen-Dressuurwedstrijd in Nieuwe Pekela op 17 september. Mijn gevoel zei mij ver uit de buurt te blijven van deze wedstrijd, want dit thema is veel te confronterend voor mij. Ik vind het lastig om erover te praten (typen is een stuk gemakkelijker) en ik doe het liefst alsof er nooit iets is gebeurd. Mijn kop in het zand steken heeft me echter nog nooit ergens gebracht en daarom besloot ik juist wèl deze wedstrijd te gaan rijden. Het is voor mij symbolisch om de ziekte en de nare periode een plekje te geven.

Aanvankelijk dacht ik eraan om 'veilig' met Mats Z1 te starten, of met Sted Lichte Tour te gaan rijden, maar waarom zal ik mezelf niet eens veel meer uitdagen? De afgelopen twee jaar heb ik geleerd te genieten van elke dag en heb ik de harde les ondervonden dat niets vanzelfsprekend is en blijft. Een half jaar geleden kon ik niet paardrijden, op dit moment wel. Ik weet niet hoe mijn rug en benen zich gaan ontwikkelen (over twee weken een nieuwe MRI-scan) en of ik weer zoveel pijn ga krijgen dat ik niet meer kan lopen. Bovendien weet ik niet hoe en of eventueel achtergebleven foute cellen zich door mijn lichaam gaan verspreiden. Die angst zit er flink in. 

Het is mijn droom om met Sted Grand Prix te starten. Dit mogen we nog niet starten op de reguliere wedstrijden en ik weet niet of we de tijd en de mogelijkheden hiervoor gaan krijgen. De Oefen-Dressuurwedstrijd in Nieuwe Peleka is daarom de uitgelezen kans om met Sted een echte Grand Prix proef te gaan rijden, voor een jury en voor publiek. Bovendien is het extra speciaal dat de opbrengt van deze wedstrijd volledig naar Pink Ribbon gaat.

Er zijn voor mij verschillende redenen om deze Pink Ribbon actie op te zetten:

• Iets positiefs terugdoen. Graag wil ik iets terugdoen voor alle hulp en gezondheidszorg die ik heb gekregen. Door geld in te zamelen, kan er meer onderzoek worden gedaan en kunnen nog meer vrouwen (en mannen!) in de toekomst worden geholpen.
• Een duwtje in de rug. Ik vind het hartstikke spannend om Grand Prix te gaan starten. Maar misschien is dit de enige kans ik ga krijgen. Ik weet niet of ik het kan, of mijn lichaam het aankan of dat het te hoog gegrepen is. Elke donatie is voor mij symbolisch een duwtje in de rug, een blijk van vertrouwen en een stok achter de deur om daadwerkelijk de Grand Prix stap te gaan zetten.
• Verhaal delen. Ik wil graag mijn verhaal delen om een beeld te schetsen hoe zo'n behandeltraject eruit kan zien. Voordat ik dit zelf meemaakte, had ik geen idee. Ik heb veel steun gehaald uit verhalen van andere mensen en ik hoop dat mijn verhaal ook iemand steun kan bieden. Ik hoop te laten zien dat het krijgen van deze diagnose, niet automatisch betekent dat je niets meer kunt. Er is nog zoveel mogelijk!
• Verwerking. Voor mij is het ontzettend moeilijk om over deze ziekte te praten. Ik had nooit verwacht dat ik dit zou krijgen. Wanneer het onderwerp wordt benoemd, loop ik meestal de kamer uit. Door tijdens deze Pink Ribbon wedstrijd te gaan starten, hoop ik op een stukje verwerking voor mezelf en misschien zelfs een stukje afsluiting van de ergste nare periode.

Dus daarom mijn vraag: Willen jullie helpen om bovenstaande doelen te bereiken? Zouden jullie een donatie, groot of klein, willen doen voor deze Ride4PinkRibbon-actie? De volledige opbrengst wordt gedoneerd aan Pink Ribbon!

Alvast enorm bedankt!!!

Gemiddeld gaat 98,5% van iedere donatie naar het goede doel. Een klein percentage wordt door Geef.nl ingehouden voor transactiekosten van verschillende banken. Om ervoor te zorgen dat jullie volledige bedrag bij Pink Ribbon terechtkomt, zullen wij er een bedrag bovenop doneren om deze kosten op te vangen.